Met deze expositie signaleren de tentoonstellingsmakers dat 'tekenen' bezig is aan een opmerkelijke opmars binnen de hedendaagse kunstpraktijk (zoals ook blijkt uit exposities als Drastic Drawing en Into Drawing: Contemporary Dutch Drawings). Een jonge generatie lijkt steeds vaker terug te grijpen naar klassiekekunstvormen. Dat gegeven wordt binnen de expositie verbonden met de achtergrond van de twee curatoren als freelance strip - en kunstrecensent en de positie van Groningen als kunst - en stripstad bij uitstek. Eigen context, geografische context, en kunsthistorische context smelten op die manier samen tot een intrigerend geheel.

Interessant bij het werk in deze expositie is de vraag of in dit geval nog een onderscheid kan worden gemaakt tussen de disciplines beeldende kunst en strip. Gaat die tweedeling nog op nu de genres elkaar zo dicht naderen?
Moeten kunstenaars nog worden beoordeeld op grond van specifieke kunstcriteria en stripmakers op grond van stripcriteria? Het niet weten welke instrumenten je bij de interpretatie dient te gebruiken, vanuit welke hoek je het beeld moet benaderen laat de toeschouwer in een zekere staat van (plezierige) verwarring achter.