Hoewel Richard Sleeuwenhoek affiniteit voelt met de minimale tendensen in de hedendaagse kunst, getuigt zijn werk eerder van een klassieke schilderkunstige complexiteit. Verschillende van de ‘minimal art’ is de wil zichzelf in te schrijven in het eigen werk.
Het uitgangspunt is eenvoudig en vertrekt vanuit de tent en het kamperen.
De functionaliteit is de tentvormen ontnomen en is tot een puur plastische taal gebracht.
Schilderkunstig betekent hier echter niet langer dat de verfkwast gehanteerd wordt. Zoals de kubisten de potentiële zeggingskracht van materialen vreemd aan de schilderkunst zagen, wordt hier op gelijkaardige wijze een eigen grammatica opgebouwd.
De flirt met het reeele object en de oorspronkelijke functie van de tent blijft in het vroege werk nog gesuggereerd, maar wordt dan verder uitgepuurd tot essentiële elementen van het medium schilderkunst: lijn, kleur, vlak, transparantie, gelaagdheid, textuur, compositorische leegte, relatie tot de drager, het tonen van de interne structuur.