SIGN TO EUTOPIA Petra Kleyn, Eric von Robertson
SIGN TO EUTOPIA
(zie ook andere Sign to Eutopia events)
Sign to Eutopia (1 augustus t/m 24 september 2006) was een residentieproject bedacht, ontwikkeld en georganiseerd door de kunstenaars Elke Uitentuis en Wouter Osterholt en daarna i.s.m. Sign verder gerealiseerd.
Het doel van de residentie was om onderzoek te doen naar de mogelijkheid om functionele plekken in de stad te veranderen in plekken met een andere betekenis. In de betreffende periode is de infrastructurele omgeving van Groningen gebruikt als decor voor b.v. performatieve installaties, ingrepen in de publieke ruimte en sociale interventies
Petra Kleyn (1970, Asperen NL), video zie ook https://sign2.nl/category/video/
Algemeen: Maakt associatieve performances op locatie waarbij ze de plek d.m.v. kleine ingrepen transformeert. Zij wordt vaak geïnspireerd door het verschil tussen fysieke en de mentale hoedanigheid van de mens ten opzichte van zijn omgeving. In veel performances verbeeldt zij een hoedanigheid die een onmogelijkheid bezit. Ze verbeeldt de wensgedachte van de mens om alles uit zijn omgeving te kunnen beheersen. Zo speelt zij vaak met zwaartekracht en andere natuurlijke wetten
Vanuit dit gezichtspunt kwam Petra Kleyn in de oriënterende fase vrij snel uit op
plekken als verlaten onpersoonlijke fabrieksterreinen met hoge schoorstenen en grauwe snelwegen. Door middel van een installatie/performance wilde zij in contrast met deze onpersoonlijke omgeving een poëtische toevoeging doen met als kerngegeven een individuele menselijke handeling. Mentaal als fysiek werd een uiterste gezocht hierin. Ook voor de kunstenares zelf eiste de performances het nodige op geestelijke en lichamelijke vlak.
Performance:
“Waar lantaarnpalen schommels zijn” 26 augustus ’06 7.00 uur uitgevoerd.
Na enige testen waaronder een generale repetitie aan een lantaarnpaal aan de Oosterhamrikkade transformeerde zij op de kruising Bedumerweg Noordzeeweg Plataanlaan een ca. 10 metershoge lantaarnpaal in een schommel.
M.b.h. van een ladder en de nodige assistentie van enkele residerenden schoof zij met een stok een zelfgemaakte van knelbanden voorziene schommel in de top van de lantaarnpaal waar zij er zelf op plaats nam. Na het wegnemen van de ladder heeft zij gedurende 25 minuten ongeveer 6 meter boven het wegdek aan de rand van de snelweg voluit geschommeld. Vanuit 2 gezichtspunten is gefilmd, een vanaf de wat rustiger zijde van de fietstunnel, dit punt lag enkele meters lager dan de snelweg, het andere vanaf de overzijde van de snelweg waarbij het verkeer zich tussen lantaarnpaal en camera bevond.
Daarna arriveerde de politie en werd zij verzocht deze performance te staken op grond van misbruik van overheidseigendom(?).
Een interessante vraag hierbij is hoe ver kunst in de publieke ruimte kan gaan.
Een tweede niet gerealiseerd project is (wel ontwikkeld niet uitgevoerd) is de duikplank op de Cova fabriekspijp op het terrein aan het Eemskanaal. Deze pijp heeft ze eerst onderzocht,samen met iemand van de Klimhal, of deze geschikt en veilig was voor haar project. Staande op rand van de pijp heeft ze prachtige foto’s gemaakt de schacht in. De duikplank zelf is wel gemaakt maar kon helaas niet meer geïnstalleerd worden.
De performance ‘schommel’ was tijdens de documentatie-tentoonstelling 9 t/m 24 september te zien op 2 lcd schermen elk met een ander perspectief. De performance van Petra Kleyn was niet direct publieksgericht maar had als registratievideo wel zijn uitwerking zeker gezien hoe je een plek van een andere betekenis kan voorzien. Illustrerend was hiervoor de impact die haar video had op het publiek tijdens de documentatie-expositie.
De duikplank en schoorsteen was op de gezamenlijke powerpoint-presentatie te zien.
Eric von Robertson (1976, Paola Kansas USA) studeert momenteel aan het Sandberg Instituut te Amsterdam. Von Robertson heeft mobiliteit, natuurkrachten en de manier waarop de mens zich tot deze thema’s verhoudt, als onderwerp van zijn werk gemaakt. Met zijn “Center for the Advancement of Recreation and Leisure” (www.carl.typepad.com) propagandeert hij vluchtige tijdelijkheid en flexibiliteit.
Zijn website bestaat uit een bonte verzameling momentopnamen voorzien van verhalen. Zijn werk en zijn reisverslagen onderhouden een natuurlijke symbiotische relatie.
In Groningen vielen hem de vele bakstenen en de gevelversieringen van sociale woningbouw uit de 50-er 60-er jaren op. Dit is gelinkt aan de speelse experimenten die hij op de residentie zelf uitvoerde.met de andere kunstenaars als onbewuste creatieve krachten. Op de grote gezamenlijk eettafel lagen bouwelementjes mini dakpannetjes en baksteentjes. Al spelend maakte iedereen hier kleine vaak fantasierijke bouwwerkjes van. Deze fotografeerde hij in een onbewaakt ogenblik
en presenteerde hij later als potentiële architectuur op de kaart van Groningen. Zodoende een connectie maken tussen spel, vrije tijd en kunst.
Tijdens de residentie heeft von Robertson diverse dingen gesignaleerd en ontwikkelde ideeën en fantasieën die een plek vonden op zijn website, m.a.w. het wordt onderdeel van het “Center for the Advancement of Recreation and Leisure” (www.carl.typepad.com). B.v. De verhalen over een “Kingcrab” in deze noordelijke visserij regio die het plaatselijke bestand van krabben in gevaar brengt (tijdens de boottocht heeft hij nog onderzoek gedaan naar het bestaan van de Kingcrab in Lauwersoog bij vissersboten), de merkwaardige stukjes niemandsland in overgereguleerd land, de uitwassen en signalen van de vrijetijd-industrie. De site is een belangrijke werkplek voor hem en een bron voor het ontwikkelen van nieuwe projecten.
Tijdens de residentie heeft hij de Strobe test 1 uitgevoerd een werkend prototype voor drijvende signalen en vuurvliegsimulator: een mobiel lichtsysteem gestuurd door wind water en andere actieve stromingen in de stad.
Dit werk bestond ut grote gele met helium gevulde ballonnen waarin ledjes met stroboscopisch licht zaten. Deze werden s’avonds/s’nachts op verschillende plekken in de stad uitgezet b.v. op de grachten dansend op het wateroppervlak, bij een opgebroken weg en tussen de struiken en bomen van het Noorderplantsoen.
Door het stroboscopische interne licht en de staccato bewegingen op de wind leken de ballonnen een eigen leven te leiden. Het gaf bijna de indruk van een natuurverschijnsel of een buitenaards signaal.
Aardige toevalligheid was dat in de bast van een van de bomen een natuurlijke inkerving was van een ballon aan een touwtje.
Interessant is dat de performance niet op zichzelf staat (het is meer een statement) maar een onderdeel is van von Robertson’s gehele werk en de wijze waarop hij speelt met ‘high culture’ en ontspanningscultuur. Het is vaak al van belang dat het als idee bestaat, als herinnering, als illustratie van zijn visie en op deze wijze werkzaam. Het hoeft niet steeds een duurzame fysieke entiteit te zijn. Von Robertson’s werk heeft daardoor vitaliteit en gaat een vermenging aan met de alledaagse dynamiek.
Documentatie-tentoonstelling 9 t/m 24 september
In zijn voormalige slaapunit heeft hij op zijn bed de stadskaart van Groningen geplakt met daarop foto’s van bovengenoemde miniarchitectuur.
Verder enkele ballonnen voorzien van stroboscopische ledjes, een heliumfles en een stadsplattegrondje met de plekken waar zijn Strobe test 1 was voltrokken, deze plekken waren gemarkeerd met knipperende ledjes. Aan de buitenzijde van zijn slaapunit hing een fotoserie van Strobe test 1 en een uitvergrote kassabon met “vrije tijd” die € 69,- blijkt te kosten.