MUSEUM OF ART: Documentation centre & ROOM 10 A/B/C Jan Bokma & Alex Winters
Museum of Art: Documentation centre & Room 10 A/B/C
Jan Bokma & Alex Winters
13 september t/m 5 oktober 2008
“The valuation and appreciation of shape are there to be constucted by the means of the institutionalisation of the creative world”
Het werk van Alex Winters en Jan Bokma handelt over het constant vertalen van visie en materiaal in een veranderende context. Het eenvoudig plaatsen van een autonoom kunstwerk is niet genoeg maar is gerelateerd aan de omstandigheden waarin het zich presenteert. Beiden kunstenaars bouwen installaties waarin ze zelf de omstandigheden maken. De autonomie strekt zich daarbij uit voorbij het enkelvoudige werk. Alex Winters gaat uit van een huiselijke omgeving waarbij waarde en betekenis in verhouding staan tot de gecreëerde ruimte. Jan Bokma zoekt de grenzen op waarbij materiaal kunst wordt (en andersom) en de zelf gemaakte institutionele condities die dit bepalen.
Jan Bokma (Giekerk 1980) beperkt zich als beeldend kunstenaar niet tot maker maar is tevens curator en commentator van zijn eigen oeuvre. Hij denkt daarbij na over de aard, betekenis en waarde van zijn werk. Bij zijn installaties betrekt hij daarom de context waarin de materialen/sculpturen zich presenteren, als onlosmakelijk geheel. De scheiding van beeld en omstandigheden vervaagt of wordt dubbelzinnig.
Bokma zoekt grenzen op wanneer materiaal kunst wordt en welke condities daarbij horen. Een manier waarop hij dit een plek wil geven is door een eigen museum te ontwikkelen waarmee hij een nieuwe distantie tot zijn eigen werk creëert. Hij doet alsof hij een klassiek beeldhouwer is die binnen de museale context op de tradities en conventies van de beeldende kunst varieert. Hij speelt daarbij ironiserende wijze met o.a. materiaal zelf (b.v. purschuim) en aanwijzingen, bewegwijzering, teksten (zoals onlangs in zijn museum installatie in het GEM Den Haag). Voor hem is het nu mogelijk om de verschillende fases van “de levensloop van een kunstwerk” te tonen (vanaf ideeën, materialen, experimenten, inclusief mislukkingen, kopieën, presentatievormen, documentatie (waarbij het eindigt in een depot).
Een volgende stap toont hij in een nieuwe installatie in Sign:
MUSEUM OF ART Documentation centre.
De beeldende kunstenaar Jan Bokma is nu tevens conservator geworden. Wederom veranderen de waarde en waardering van zijn werken en worden geconstrueerd door de context. Tegelijk krijgt het documentatie centrum een artistieke connotatie en wordt een kunstwerk “an sich”.
Bokma stapelt ideeën en materiaal tot een stabiel geheel. Hij bouwt kleine kunstwerelden waarin niet de institutionele krachten, maar hijzelf heer en meester is.
Alex Winters (IJsselham 1977) vertaalt zijn persoonlijke kijk op ruimtes (vanuit meerdere perspectieven) naar verschillende media en prikkelt de toeschouwer stil te staan bij wat hij ziet en tot het anders ervaren van een ruimte. Zijn ruimtes zijn op sokkels geplaatste werken. De translatie van een reële ruimte manifesteert zich in een totaalinstallatie waarbij zijn lichaam de gemeenschappelijke textuur van alle objecten bepaalt en het, in ieder geval wat betreft de waargenomen wereld, het algemene instrument is van zijn begrijpen (naar Merleau-Ponty).
Alex Winters begeeft zich in de opgeworpen ruimte als ware het de meest logische
keuze. Zijn acties zijn gerelateerd aan de opstelling, de ruimte, aanwezige details, historische context, locatie en eigen associatie. Op deze wijze vangt hij de ruimtelijkheid.
In Sign toont hij ROOM 10 A/B/C: 3 monumentale objecten, elk 212.5 x 308 x 50 cm, gemaakt van diverse materialen, waaronder olieverf op linnen en meubels op hout.
Binnen zijn werkwijze kan men Room 10 A/B/C/ zien als sokkels aan de wand waarin een spel plaatsvindt tussen de werkelijkheid van een ruimte en de fictieve picturale en drie dimensionale presentatie ervan: een samenkomst van herkenning, het alledaagse en de vervreemding.
Het schilderij hangt, de meubels staan en de ruimte daarom heen is aanwezig.
De lijnvoering is ontstaan door de restvormen. De ondergrond slingert langs de bovenlaag van bloemen en stemmig grijs. De meubels wijken niet. Dat wat verdwijnen zou achter de opstelling is daar gelaten. De ruimte volgt zijn eigen contour van wat er eerst was.