INFUSING Pelle Schilling, Laura Malpique, Kimball Gunnar Holth
Infusing
26 april t/m 6 juni 2019
Pelle Schilling, Laura Malpique, Kimball Gunnar Holth
Residentie, werkperiode, nieuw werk! Multidisciplinaire installaties met linken naar natuurkundige, scheikundige, mechanische en biologische processen. De werken en onderdelen infuseren elkaar waarbij netwerkachtige bijna associatieve verbindingen tussen ogenschijnlijke tegenstellingen en onmogelijkheden ontstaan.
SIGN is open van di t/m za: 12-17 & zo: 14-17 uur (ook tijdens werkperiode)
Werkperiode: 26 april t/m 24 mei 2019
Eindpresentatie & opening: Zaterdag 25 mei, 17.00 uur.
Expositie: 26 mei t/m 6 juni 2019
Infusing, April 26 until June 6 2019: Pelle Schilling, Laura Malpique, Kimball Gunnar Holth
Residency, working period, new works! Multi-disciplinary installations with links to physics, chemistry, mechanical and biological processes. The works and parts infuse each-other and network-like almost associative connections between apparent contradictions and impossibilities emerge.
SIGN is open: Tue-Sat: 12-17 hrs & Sun: 14-17 hrs. (also during working period.)
Working Period: 26th April untill 24th of May 2019
Final Presentation & opening: Saturday 25th of May, 17.00 hrs. Exhibition: 26th of May until 6th of June 2019
About the artists: interviews
By Karlijn Vermeij
(dutch below)
KIMBALL GUNNAR HOLTH (1982, Australia) graduated at Frank Mohr Institute Painting in 2017. He already presented some of his earlier work, as part of a group exhibition at Sign in 2016. Together with fellow artists Pelle Schilling and Laura Malpique, Kimball will show new works at the final presentation on May 25th. What is Kimball planning on during this Infusing period? What are distinctive aspects of his practice and how will his new artwork relate to his previous work?
‘The way I work is that the materials are pretty much set, and then I’m trying to make something out of that. I don’t really know in advance what it would be, but I always have a starting point. For this exhibition, the starting point is boxes. I want to preserve the moment when you’re looking for something, and to find ways to frame and contain that search. A box is kind of a pun on that, because it’s a container, but it also has some painterly properties. You could treat them like canvasses.
In my work, painting is the main thing, but I look for ways that I can escape it. The heart of it, you get rid off, so everything else is there. It’s all pointing towards what’s missing. It started that the paintings I was making were kind of shit, but what was happening around them were more interesting. I didn’t like my paintings and stuffed them in drawers, and I’d see that stuffed in drawers they looked so much better. So I would use those moments before and after making the artwork as a way of making art. And to me, life is more like that actually – you don’t really get these moments of great resolution that you get within a single work of art. The further I would push an artwork to being finished, it got worse. And when there’s this finitude, things become sort of dead, so from then I decided that nothing’s ever finished. My compositions are always incomplete. If it’s like still open, it’s more exciting to me, I think.
At some point I always have to make a decision to present an artwork, but I hope it keeps some of the energy from those earlier times. That’s a painting thing as well actually, the immediacy of it. When you see painters struggling with something and they just leave it there, they retain a kind of spontaneity in their work. That’s a kind of problem, always, how do you keep that energy? And I think that the way I work is just combining stuff, see what happens when you push them together. You work out of combinations, like colors, gestures and different brush types, different thicknesses of paint. That’s just how painting works – keeping the eye interested. What I’m doing has so many references to painting, but I guess it’s more personal, like ideas of color, touch and gesture. I think these traits are still quite present in what I do and a lot of these objects look like paintings to me.
‘Open the doors’ is a useful phrase that I come back to when I don’t really know what to do, I have it printed on some tape. It’s a way to begin – whatever happens, I’ll accept it and then kick stuff out afterwards. It’s also a useful way to think about painting, because it’s so full of clichés. Everything I do sometimes feels like a total cliché, so at least If I try to go out this first room of painting, which is a massive cliché, into the next one, and it’s still going to be a cliché, but at least I’m kind of trying to escape that. I think that’s the part that’s most interesting to me – those stages when you’re making stuff. It’s closer to life in a way, when it’s not pristine and isolated or hanging on the wall. My work is about making art, or trying to make art – you make the artwork about trying to make an artwork. It’s also a bit of a parody, but that doesn’t mean it isn’t serious. I think you can be a kind of parody of an artist and still be an artist.
I just know that it felt better since I’ve started doing this, because suddenly it feels connected to other interests I have. Also, the field is much more open and liberating for that reason. I use building materials or domestic stuff, because I like the undoing of this idea of performing, the making of the great painting. It makes you aware that there’s something stupid about painting as well and this history – they were just pushing pigment around on a flat surface, and bringing it into the home. But there is that moment that I love in art, like there is something like a kind of break happening. Like it’s a little bit outside of what you know. And that’s the best. I like the idea of art that can have a really rupturing effect in terms of these systems you have in place, and there’s a way to cross some kind of boundary. And in doing that, there’s less importance in the values of different materials or in finishing an artwork – whether it is a perfect bronze or you just choose to make absolute shit, it can still be as meaningful.
By Karlijn Vermeij
LAURA MALPIQUE (1993, Portugal) graduated at the Gerrit Rietveld Academy – Ceramics in 2018. Before she came to Groningen for Infusing, she did a residency at Holluf Gaard in Denmark. Together with fellow artists Pelle Schilling and Kimball Holth, Laura will show new works at the final presentation on May 25th. What is Laura planning on during this Infusing period? What are distinctive aspects of her practice and how will her new artwork relate to her previous work?
‘The way I work during this residency is pretty much a continuation of what I’ve been doing all the time, which has to do a lot with materials in general. Man made materials, raw materials, and what happens from one to another. My installation is about the city and the materials in it – how did they come to be, why are they transformed, and how that happened physically. I find that we make too big of a distinction in between nature and man made things, because we are not aware of the “in between”, so it can feel one turns into the other almost like magic. When actually, it’s just nature that has been transformed. For example, people really see concrete as this horrible thing that is fully man made, but it’s made out of limestone, which is made by millions of animals during millions of years, and which is warmed up by a specific way. It’s about how we treat materials and transform them in a way that suits us and our society.
For my new work, I was thinking about land occupation – how we have a landscape and suddenly it’s transformed into our kind of nest, how we infuse into the land and the land into us. I find it funny how we like to build up higher than the ground floor. The idea is to have this stairs, as if it’s part of the stage of the human being up there. Under this construction, people will be able to see wilderness trying to make its way on a man made landscape. There’ll be also plants and everything will be very dirty, and on top I want to have a desk with fake plants, with a sky painted and lights. So it’s a bit like a new reality, based on the reality which used to be there before their occupation of it.
I found these words that described my thinking for this exhibition, which were form, deform, reform and conform. Form is, to me, the thing how it is in nature – it already has a form, a precise thing. And then we decompose that into separate components, so we can combine them into something different. And then we can’t really come back to the original form, so we have to conform to our new reality. After that we transform even more by building new things on top of what we find done, because there is no coming back.
Suddenly, I’m working a lot with wood as well. I always like to work with raw materials. Before, I used wood dust mixed with bone glue, but I wanted something way more raw. So I found this log, and I thought: I can’t find something more raw than this. This wooden element will be part of the installation I make. I also use materials like soap, air freshener, trees, make-up and fake plants, for smell and fake appearance, so I try to create an artificial reality, somehow lifted off the ground.
One of the reasons I wanted to make art is that I really enjoy the materials and what they can do, so then I spend all of my study time in the workshops, trying to get as much out of it as possible. As soon as I came into ceramics, my starting point was only clay, because to me, clay is a mixture of all materials together – it’s a kind of soup of all things that exist in nature. After that, I decided to do mixed media sculptures, because I needed some other materials to make my story. So when I graduated, there wasn’t so much ceramics, even though I used the ceramic kiln for a lot of my work. I also managed to get a special permission so that I could put rocks and other things into the oven, because it’s forbidden in most places to put something else in there. So, my graduation piece turned out to be an idea told by materials.
My goal for this working period is trying to be more concrete and clear in the visual narrative. I heard many people say about my graduation piece that they thought it was about the world in general, which make me think that maybe I was not being clear enough, so that there were too many possibilities. Sometimes, I’m afraid to be clear, and then maybe risk being too unclear or too open. Now I’m trying to find a middle point. To me, that is the hardest of making work to show: how much should I tell? There should be a good balance in between their own interpretation and what you give to the viewer.
It’s very nice to work at Sign. I think that the three of us are all focused on working, we already talked about our work and gave each other our opinions. I really like to hear other people’s opinion, and especially when it’s more critical, so there’s a lot more to think about. When I work alone, I definitely miss that. I enjoy it, because it feels like it’s making me develop.’
By Karlijn Vermeij
PELLE SCHILLING (1996, Amsterdam) graduated in 2018 at HKU Product Design. Recently his work Rain from the Incandenscene-series was shown at the Clash festival in Grand Theatre, Groningen. Now Pelle is back in Groningen to develop new works during a residency at SIGN. Together with Laura Malpique and Kimball Holth Pelle shows from 5/26 onwards the results of this Infusing-period at an exhibition in Sign. What are the plans of Pelle for this period? What is the relation with previous works and what are the expectations for this working period and the presence of the other two?
‘Before this period started I knew what I wanted to create. At home I’ve done all the steel related work and the programming because I need a good workshop for that – I had to mill parts on the lathe machine that had to be welded exactly fitting. The fact is I can’t produce my work everywhere, but that became a way of working I acquired. Behind everything I create are technical ways of thinking I can only figure out in a workshop: how can I realise this, what’s the way to do it? I am always busy thinking: in which way I am going to make this? How is it constructed? Since my childhood I visit the workshop and always have been curious about the way things work. It’s almost hardwired in my head. I prefer most to work with my hands, which gives an extra dimension to my work.
The search for details is also coming forward from that attitude. When you look carefully how something works, you run into interesting phenomenons. The basic idea of my new work for instance is the fascination for milk in coffee: you see the cloud of milk but as you stir it disappears again. The question that arises is: how to extend this moment? How to create something out of it that remains interesting continuously? That you’ll get something you can watch for a quarter of an hour without getting bored. If I see something I don’t get bored with, than I’ll assume it will work that way for other people as well. I think it’s really cool to watch something that has dynamics, which makes you watch constantly and wonder how it works exactly. I think it’s interesting to detach these phenomenons from their context and put it in another one.
That technical aspect of my work is a tool to enlarge such an effect. The shape an object takes in the end is a logical solution that emerges out of a problem. I create a problem for myself: what do I want? And than I’ll try to find a solution: how can I create this the smartest way possible? For instance I made a round disc, but it’s a heavy thing that spins quickly so it had to be made precise and strong to be able to withstand the forces. I think it’s nice to learn different technical skills, because you have more knowledge to make new stuff and find solutions. For the work in Sign I’ve learned a lot about coding and electronics, because I had to build a circuit of my own. That’s a matter of reading and trying. All new skills I learn offer me possibilities to search for a solution for a specific problem – basically it’s a kind of library of solutions I can draw from.
Showing things that amaze and surprise is in the end the most fun to do. Behind my work there’s nothing very complicated. A work can literally start with a thought: I like to pour milk in my coffee. I like art most when it is experience oriented, that it plays with your senses. That is something recurring in my work – art can be fun as well, something to surprise people or make them wonder. As if you look at the world around you like a three-year old and don’t understand it yet. I like the moment dynamics and unpredictability show up in an artwork. That I can’t tell exactly what’s going to happen, I like a lot. You give input and by a device, output is continuously generated and I don’t control it. If it is something I can’t control I am able to keep wondering.
Like in Rain I am dealing with sparks, but now enclosed in a different liquid. I work with rather basic materials, which makes the work get a physical character. In doing so it stays open for multiple interpretations, because you are trying to figure out the way it works exactly. If it would be a digital projection, you merely think: this has been done with a computer. To me it renders an interesting layer when my eyes don’t get what is happening immediately: ‘how can this be’, I love this feeling very much that you are being fooled. The work is dealing with making visible a phenomenon that’s is there all the time but is mostly invisible. I can do a lot more with that, it is not finished yet.
Kimball, Laura and me are watching and thinking together a lot during this working period. When I arrived here the tools were ready but the composition wasn’t. Now I can start to play with the instrument I’ve created and they think along. I think it’s nice to be in a working environment where I can exchange ideas with others but where we can do our own stuff as well and you can say: I’d like to make it this way and that’s the way it has to be.’
by Karlijn Vermeij
Over de kunstenaars: interviews
Door Karlijn Vermeij
KIMBALL GUNNAR HOLTH (1982, Australië) studeerde af aan het Frank Mohr Instituut Painting in 2017. Hij presenteerde eerder werk in Sign tijdens een groepsexpositie in 2016. Samen met kunstenaars Pelle Schilling en Laura Malpique, zal Kimball nieuw werk tonen op de presentatie van 25 mei. Wat is Kimball van plan tijdens Infusing? Wat zijn de onderscheidende aspecten van zijn praktijk en hoe verhoudt het nieuwe werk zich tot het voorgaande?
‘In mijn manier van werken staan de materialen behoorlijk vast en probeer ik daar iets uit samen te stellen. Ik weet van tevoren niet echt wat het gaat worden, maar ik heb altijd een beginpunt. Voor deze tentoonstelling zijn dozen het beginpunt. Ik wil in mijn werk de zoektocht naar iets vasthouden, en manieren vinden om deze zoektocht te kaderen en te bedwingen. Een doos is als een afgeleide daarvan, want het is een opbergruimte, maar het heeft ook schilderkunstige eigenschappen. Ik kan ze behandelen als doeken.
In mijn werk lijkt schilderen het belangrijkste te zijn, maar ik zoek naar manieren om daaraan te ontsnappen. De kern ervan, daar vanaf komen, zodat al het andere er is. Het wijst allemaal naar wat er mist. Het begon ermee dat de schilderijen die ik maakte er niet uitzagen, maar wat er omheen gebeurde was veel interessanter. Ik vond mijn schilderijen niet mooi en stopte ze weg in lades en opgepropt in lades zagen de schilderijen er veel beter uit. Ik begon dus die momenten voor en na het maken van het kunstwerk te gebruiken als methode om kunst te maken. En wat mij betreft is het leven eigenlijk zo – je hebt niet die momenten van enorme duidelijkheid die je hebt met een enkel kunstwerk. Hoe meer ik een kunstwerk probeerde af te ronden, des te slechter werd het. En wanneer dat eindpunt is bereikt, worden dingen alsof ze dood zijn, dus toen besloot ik dat niets ooit ‘af’ is. Mijn composities zijn altijd onvolledig. Als het nog steeds open is, is het voor mij opwindender, denk ik.
Als ik een kunstwerk moet presenteren, moet ik op een bepaald moment altijd een besluit nemen. Ik hoop dat ik wat energie kan bewaren uit eerdere periodes in het maken. Dat is een ding in de schilderkunst, de directheid ervan. Als je schilders ziet worstelen met iets en ze laten het staan, daarmee behouden ze een vorm van spontaniteit in hun werk. Dat is een probleem, altijd. Hoe hou je de energie vast? En ik denk dat de manier waarop ik werk juist zaken combineert, kijken wat er gebeurt als ik dingen samenbreng. Je werkt vanuit combinaties zoals kleuren, gebaren en verschillende kwastsoorten, verschillende verfdiktes. Dat is waar schilderen over gaat – om het oog geïnteresseerd te houden. Wat ik doe refereert op zoveel manieren aan schilderkunst, maar ik vermoed dat het een persoonlijke kwestie is zoals ideeën over kleur, de aanraking en het gebaar. Ik denk dat deze kenmerken nog steeds heel erg aanwezig zijn in wat ik doe en veel van deze objecten doen zich aan mij voor als schilderijen.
‘Open the doors’ (Open de deuren) is een handige zin waar ik op terug kom als ik niet echt weet wat ik moet doen. Ik heb het op tape geprint. Het is een methode om te beginnen – wat er ook gebeurt. Ik accepteer het en naderhand schop ik zaken er weer uit. Het is ook een handige manier om over schilderen na te denken, omdat het zo vol clichés zit. Alles wat ik doe voelt soms als een volkomen cliché, dus als ik tenminste probeer om uit de eerste ruimte van het schilderen te komen, wat een geweldig cliché is, dan probeer ik er tenminste in ieder geval aan te ontsnappen. Ik denk dat dat het gedeelte is dat mij het meest interesseert – die fases als je dingen maakt. Het staat dichter bij het leven min of meer, wanneer het niet zuiver en geïsoleerd aan de muur hangt. Mijn werk gaat over het maken van kunst of het proberen kunst te maken – je maakt het kunstwerk over de poging een kunstwerk te maken. Het is ook enigszins een parodie, maar dat betekent niet dat het niet serieus is. Ik denk dat je een parodie van een kunstenaar kunt zijn en toch een kunstenaar bent.
Ik weet wel dat het beter voelt sinds ik dit ben gaan doen, want plotseling voelde het verbonden met andere interesses die ik had. Ook wordt het werkgebied weidser en bevrijdend als je het zo beschouwt. Ik gebruik bouwmaterialen of huishoudelijke spullen omdat ik hou van het ontdoen van het idee van het uitvoeren, het maken van een groots schilderij. Het maakt je bewust van de idee dat het schilderen iets stompzinnigs heeft, net zoals kunsthistorie – ze waren gewoon bezig pigment op een plat oppervlak te kwakken en brachten het het huis binnen. Maar er is dat moment in kunst alsof er een breuk gaande is en daar hou ik van. Alsof het iets buiten je kennis is. En dat is het beste. Ik hou van kunst die een werkelijk verscheurend effect heeft op systemen die in ons zitten, en dat er een manier is om altijd door een grens heen te breken. En dat doende heeft het geen enkel belang met welk materiaal of dat een kunstwerk af is – of het nu een perfect bronzen beeld is of dat je besloten hebt totale onzin te maken, het kan even betekenisvol zijn.’
Door Karlijn Vermeij
LAURA MALPIQUE (1993, Portugal) studeerde af aan de Gerrit Rietveld Academie-Keramiek in 2018. Voordat zij naar Groningen kwam voor Infusing was ze in residentie in Holluf Gaard in Denemarken. Samen met Pelle Schilling en Kimball Holth, zal Laura nieuwe werken tonen op 25 mei. Wat is Laura van plan gedurende de Infusing werkperiode? Wat zijn de onderscheidende aspecten van haar beroepspraktijk en hoe zal het nieuwe werk zich verhouden tot voorgaand werk?
‘De manier waarop ik tijdens deze residentie werk is grotendeels een voortzetting van wat ik altijd doe en wat veel te maken heeft met materiaal in algemene zin. Door mensen gemaakte materialen, ruwe materialen en wat er tussen die twee gebeurt. Mijn installatie gaat over de stad en de materialen die er te vinden zijn – hoe zijn die tot stand gekomen en waarom zijn ze getransformeerd, en gemaakt, en hoe is dit fysiek gebeurd. Ik vind dat er een te groot onderscheid wordt gemaakt door de in de natuur voorkomende en door de mens gemaakte dingen. We zijn ons niet bewust van de tussenruimte, dus het kan voelen alsof het een opeens uit het ander is ontstaan, alsof het magie betreft. Terwijl het eigenlijk gewoon natuur is dat zij hebben getransformeerd. Bijvoorbeeld: mensen zien beton als die stof dat geheel door mensen is gemaakt, maar het komt uit kalksteen dat gemaakt is door miljoenen beestjes gedurende miljoenen jaren en dat op een specifieke manier is opgewarmd. Het gaat over hoe wij materialen behandelen en transformeren op een manier die ons en de samenleving het beste past.
Voor mijn nieuwe werk dacht ik over het bezetten van land – hoe wij een landschap hebben en het plotseling getransformeerd wordt in een soort nest voor ons, hoe we onszelf in het land nestelen en het land in ons. Ik vind het mooi hoe wij hoger willen bouwen dan de begane grond. Het idee is dan ook om een trap te maken alsof het een podium is met de mens daarop. Onder het bouwwerk kunnen mensen de wildernis zien die het landschap weer probeert op te kruipen. Er zullen ook planten zijn en alles zal erg vies zijn en bovenop wil ik een tafel hebben met kunstplanten, een geschilderde lucht en lampen. Het zal dus een nieuwe realiteit lijken, gebaseerd op de werkelijkheid voordat die bezetting plaats vond.
Ik heb woorden gevonden die mijn gedachten beschrijven voor deze expositie en dat waren form, deform, reform en conform. Vorm is voor mij hoe het is in de natuur – het heeft al een vorm, een precies ding. En dan gaan we het uit elkaar halen in aparte componenten zodat we het kunnen combineren tot iets anders. En dan kunnen we niet meer echt terug naar de oorspronkelijke vorm, zodat we ons moeten conformeren aan de nieuwe realiteit. Daarna transformeren we zelfs nog meer door verschillende zaken daar bovenop te bouwen omdat er geen weg terug meer is.
Plotseling werk ik ook veel met hout. Ik heb er altijd van gehouden met ruw materiaal te werken. Voorheen gebruikte ik wel zaagsel gemengd met beenderlijm, maar ik wilde iets dat nog ruwer was. Toen vond ik een boomstronk en dacht: ruwer dan dit kan ik het niet vinden. Dit houten element zal onderdeel van mijn installatie. Ik gebruik ook materialen zoals zeep, luchtverfrisser, bomen, make-up en kunstplanten, die ik gebruik voor de geur en de onechte uitstraling, om zo een kunstmatige realiteit te creëren die boven de grond zweeft.
Een van de redenen om kunst te willen maken is dat ik echt plezier beleef aan het materiaal en wat er mee mogelijk is, dus ik heb mijn hele studietijd doorgebracht in de werkplaatsen om daar zoveel mogelijk kennis op te doen. Meteen toen ik met keramiek startte werkte ik tijdens mijn studietijd eigenlijk alleen maar met klei, want ik zie klei als een mengsel van allerlei materialen – het is een soort soep van dingen die in de natuur voorkomen. Daarna besloot ik om sculpturen met verschillende media te maken want ik had andere materialen nodig om mijn verhaal vorm te geven. Dus toen ik afstudeerde was er niet zoveel keramiek, alhoewel ik de keramische oven veel gebruikte voor mijn werk. Ik kreeg het ook voor elkaar om met speciale toestemming stenen en andere spullen in de oven te stoppen want meestal is het verboden iets anders dan klei erin te stoppen. Daardoor werd mijn afstudeerwerk een idee, uitgebeeld met materialen.
Mijn doel voor deze werkperiode is om concreter en helderder te worden in het visuele narratief. Ik heb veel mensen over mijn afstudeerwerk horen zeggen dat zij dachten dat het over de wereld in het algemeen ging en dat bracht mij tot de gedachte dat het wellicht niet duidelijk genoeg was en er teveel mogelijkheden waren. Soms ben ik bang om duidelijk te zijn en loop ik daardoor het risico te onduidelijk of juist te open te zijn. Nu probeer ik een middenweg te vinden. Voor mij is dat het moeilijkst van het tonen van werk: hoeveel moet ik vertellen? Er moet een goed evenwicht zijn tussen de eigen interpretatie en wat je de toeschouwer meegeeft.
Het is heel fijn om in Sign te werken. Ik denk dat wij drieën heel geconcentreerd werken, we hebben met elkaar gesproken over ons werk en onze meningen gegeven. Ik hoor de mening van mensen graag en vooral als het kritisch is zodat je meer hebt om over na te denken. Als ik alleen werk dan mis ik dat. Ik heb er plezier aan omdat ik denk dat het me ontwikkelt.’
Door Karlijn Vermeij
PELLE SCHILLING (1996, Amsterdam) studeerde in 2018 af aan HKU Product Design. Onlangs was zijn werk Rain uit de Incandenscence-reeks namens Sign te zien tijdens festival Clash in het Grand Theatre. Nu is Pelle terug in Groningen en ontwikkelt hij nieuw werk tijdens een residentieperiode in Sign. Samen met Laura Malpique en Kimball Holth toont Pelle vanaf 26/5 de resultaten van deze Infusing-periode met een expositie in Sign. Wat zijn de plannen van Pelle voor deze periode? Wat is de relatie ervan met zijn eerdere werken en wat is de verwachting van de werkperiode en de aanwezigheid van de anderen?
‘Voor deze werkperiode wist ik al wel wat ik wilde gaan maken. Thuis heb al het staalwerk en alle programmeringen al klaargemaakt, omdat ik daarvoor een goede werkplaats nodig heb – ik heb onderdelen op de staalwerkbank moeten frezen en precies in elkaar moeten lassen. De drempel van mijn werk is dat ik niet overal mijn werk kan maken, maar dat is de manier waarop ik mezelf heb leren werken. Achter alles wat ik bedenk zitten technische gedachtegangen die ik alleen in de werkplaats kan uitzoeken: op welke manier kan ik dit verwezenlijken, hoe ga ik dat doen? Ik ben altijd bezig met: hoe maak ik iets? Hoe zit dit in elkaar? Vanaf mijn jeugd kom ik in de werkplaats en ben ik altijd al nieuwsgierig geweest naar hoe iets werkt. Dat zit bijna gehardwired in mijn hoofd. Het liefste werk ik met mijn handen, dat geeft voor mij een extra dimensie aan het werk.
De zoektocht naar details komt ook uit die instelling vandaan. Wanneer je goed kijkt hoe iets werkt, loop je soms tegen interessante fenomenen aan. Aan de basis van mijn nieuwe werk ligt bijvoorbeeld de fascinatie voor melk in de koffie: je ziet de wolk, maar wanneer je roert verdwijnt het weer. De vraag die dan bij mij opkomt is: hoe kan je dat moment nou langer vasthouden? Hoe zou je er iets van kunnen maken wat continu interessant blijft? Dat je iets krijgt waar je een kwartier naar kunt kijken zonder dat het gaat vervelen. Als ik zie iets waar ik mezelf niet mee ga vervelen, denk ik dat dat ook voor mensen zo gaat werken. Ik vind het heel tof om naar iets te kijken waar dynamiek inzit, dat je continu zit te kijken en je afvraagt hoe het precies werkt. Ik vind het interessant om dit soort fenomenen uit hun context te halen in en in een andere neer te zetten.
Dat technische aspect van mijn werk is een tool om uit te komen bij het uitvergroten van zo’n effect. De vorm die een object ten slotte aanneemt is een logische oplossing die voortvloeit uit een probleem. Ik creëer voor mezelf een probleem: wat wil ik hebben? En dan ga ik op zoek naar een oplossing: hoe kan ik dit op z’n slimst maken? Ik heb bijvoorbeeld een ronde schijf gemaakt, maar dat is een zwaar ding dat snel rondjes draait, dus het moest wel precies en sterk gemaakt worden om met die krachten om te kunnen gaan. Ik vind het leuk om verschillende technische vaardigheden te leren, omdat je daardoor steeds meer kennis hebt om nieuwe dingen te maken en oplossingen te vinden. Voor het werk in Sign heb ik veel geleerd over coderen en elektronica, omdat ik een eigen circuit moest bouwen. Dat is een kwestie van lezen en proberen. Alle nieuwe vaardigheden die ik leer geven me weer mogelijkheden om een oplossing te zoeken voor een bepaald probleem – het is eigenlijk een soort bibliotheek van oplossingen waar ik uit kan putten.
Dingen laten zien die verbazen en verrassen vind ik eigenlijk het leukste om te doen. Achter mijn werk zit niet iets heel ingewikkelds. Een werk kan letterlijk beginnen met de gedachte: ik vind het leuk als ik melk in mijn koffie gooi. Ik vind kunst het leukst als het ervaringsgericht is, dat het speelt met je zintuigen. Dat is wel iets terugkerends in mijn werk – kunst mag ook gewoon iets leuks zijn, iets waar mensen door verrast of verwonderd worden. Alsof je weer kijkt door de ogen van een driejarige, die de wereld om zich heen nog niet begrijpt. Ik hou van het moment dat er dynamiek en onvoorspelbaarheid in een kunstwerk komt. Dat ik nog niet precies kan vertellen wat er kan gebeuren, vind ik heel fijn. Je geeft input, en door een instrument wordt er een output gecreëerd dat continu veranderd. Dat heb ik zelf niet in de hand. Als het iets is wat ik niet kan sturen, dan kan ik me er over blijven verwonderen.
Net zoals met Rain ben ik met vonken bezig, maar dan ingebed in verschillende vloeistoffen. Ik werk met vrij basale materialen, waardoor het werk een eigen fysiek aspect krijgt. Daardoor blijft het veel meer open voor interpretatie, omdat je zit te kijken hoe zoiets nou precies werkt. Wanneer het een digitale projectie zou zijn, zou je niet verder denken dan: dit is met de computer gedaan. Het geeft voor mij een interessante laag wanneer mijn ogen niet direct snappen wat ze zien: ‘hoe kan dit’, ik hou erg van het gevoel dat je voor de gek wordt gehouden. Het werk gaat over het zichtbaar maken van een fenomeen dat er altijd al is, maar meestal onzichtbaar is. Daar kan ik nog meer dingen mee gaan doen, dat is nog niet klaar.
Kimball, Laura en ik kijken en denken tijdens deze werkperiode veel met elkaar mee. Toen ik hier kwam had ik de tools wel af, maar de compositie nog niet. Nu kan ik met het instrument dat ik gemaakt heb gaan spelen, en daar denken zij ook over mee. Ik vind het lekker om in een werksetting te zitten waar ik met anderen te sparren, maar waar we ook ons eigen ding kunnen doen en dat je kunt zeggen: ik wil dit graag maken, zo moet het zijn.’
door Karlijn Vermeij