BNG Bank Workspace 12 Tour
SIGN en Filmhuis Den Haag presenteren
van 21 maart t/m 27 april op 2 locaties in Groningen:
*BNG BANK WORKSPACE 12 Tour
Opening in SIGN: zaterdag 29 maart om 17.00 uur
*BNG Bank Workspace (Bank Nederlandse Gemeenten) is de jaarlijkse projectprijs van Filmhuis Den Haag waarmee de grenzen van film worden verkend. Workspace staat open voor zowel jonge als meer gevestigde makers uit verschillende disciplines, zoals kunst, film, architectuur, design en theater. In het kader van de Workspace tour presenteert SIGN de winnaars van 2012, Mariska de Groot met de installatie CineChine en Yasmijn Karhof met Inner Space/Outer Space.
SIGN voegt daar een eigen keuze aan toe: Florian Rosier met video installatie ‘Soma’.
Dankzij de samenwerking met Academie Minerva wordt de installatie ‘CineChine’ van Mariska de Groot getoond in hun gebouw aan de Praediniussingel 59 te Groningen.
21 maart t/m 16 april 2014
‘CineChine’
Mariska de Groot
Geluid en licht zijn de kern van de cinematografie, de bouwstenen van de illusie van film. In haar installatie CineChine zet Mariska de Groot ze in als vormenspel waar het publiek in kan opgaan. Gefascineerd door de analoge apparatuur en optisch geluid maakte ze studie van historische technieken waarbij geluid beeld wordt en beeld geluid blijkt te zijn. In haar installatie waarvan ze zelf elk onderdeel bouwde, speelt Mariska de Groot precies met die elementen.
Ze studeerde grafische vormgeving aan de kunstacademie ARTEZ in Arnhem. In 2012 voltooide ze haar master ArtScience aan de KABK/Koninklijk Conservatorium in Den Haag.
Locatie: Academie Minerva Hanzehogeschool Groningen, Praediniussingel 59 (1e verdieping)
ma. t/m do: 9.30 -21.00 & vr: tot 18.00 uur
Mariska de Groot geeft tevens een workshop voor Minerva en Frank Mohr studenten op Academie Minerva
29 maart t/m 27 april 2014
‘Inner Space / Outer Space’
Yasmijn Karhof
Yasmijn Karhof haar installatie ‘Inner space/Outer space‘ bestaat uit een filmscherm met aan weerzijde een-en-dezelfde vrouw. Ze leest Plato’s dialogen over de liefde (het Symposium) de passage waarin Aristophanes vertelt over onze eeuwige zoektocht naar onze wederhelft. De kunstenaar wekt de suggestie dat je de vrouw beter zou kunnen leren kennen. Maar een ontmoeting blijft uit. Het werk draait om het verlangen de ander te leren kennen en de onmogelijkheid hiervan. Karhof presenteert ons een flard van een mensenleven, maar ze laat ons ook de kunstmatige en ongrijpbare illusie zien van het medium film.
Met dank aan Amsterdam Fonds Kunsten & Nederlands Filmfonds.
Yasmijn Karhof toont tevens de film “Play within a play”
Yasmijn Karhof (1974, studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie, Cooper Union en aan de Rijksakademie)
Locatie: SIGN Winschoterkade 10, Groningen
di t/m za: 12.00-17.00 & zo 14.00-17.00 uur
29 maart t/m 27 april 2014
‘Soma’
Florian Rosier
In deze video installatie gebruikt Florian Rosier overwegend materiaal dat hij online vind. Het werk van Florian Rosier gaat over de manipulatie van de waarneming en de creatie van virtuele werelden.
Florian Rosier (1985, Münster/DE) is net afgestudeerd in 2013 aan de Hogeschool voor de Kunsten AKI ArtEZ in Enschede.
Locatie: SIGN Winschoterkade 10, EA Groningen
di t/m za: 12.00-17.00 & zo 14.00-17.00 uur
Met dank aan: BNG Cultuurfonds, Filmhuis Den Haag, Fonds 1818, Hanzehogeschool Academie Minerva, Gemeente Groningen
PLAY WITHIN A PLAY
— Hans den Hartog Jager
Soms duikt schoonheid op op de meest onverwachte plaatsen. In een kop koffie bijvoorbeeld, of in de kamer van een meisje in een gele jurk.
Zo begint Yasmijn Karhofs korte film Play within a play met de reflectie van de maan, maar we kunnen niet zien waarin die zich weerspiegelt. Op de achtergrond klinken vreemde, krekelachtige geluiden, ergens trilt een servies. Er raast een trein voorbij; de maan begint te draaien en te kolken en valt uiteen in zinderende lichtvlekken, zeker zo mooi als het oorspronkelijke beeld. Als toe- schouwer ben je ondertussen je grip op de werkelijkheid al kwijt. Is dit een meertje? Nachtelijke lucht? Pas als de camera uitzoomt volgt een moment van desillusie – we zien slechts een tafel met een kopje koffie erop (Arabia, donkerblauw) waarin een plafondlamp (een simpel, kaal peertje) wordt weerspiegeld. Een donkere man in een koningsblauw hemd pakt een lepeltje en onwil- lekeurig denk je: Pas op de maan! Roer niet! Drink ‘m niet op! Blijkbaar heeft de niet-bestaande maan zich al in je hoofd genesteld. Kwetsbare schoonheid, waaraan je gehecht bent geraakt. De man roert. Drinkt.
Karhofs Play within a play, een drieluik, gaat voortdurend over dit soort spanning. Waar houdt de werkelijkheid op en begint de fantasie? Hoe kwetsbaar ben je, als je je aan schoonheid overgeeft? Het mooie is: niet alleen als toeschouwer word je geconfronteerd met deze vragen, ook de hoofdpersonen worstelen er onmiskenbaar mee. Naarmate de film vordert, naarmate je de film vaker bekijkt, wordt duidelijk dat voor de donkere man en de roodharige vrouw in deel twee en drie werkelijkheid en fantasie stevig door elkaar lopen. Dat werkt vooral mooi in het cruciale beeld van deel twee. Daarin zien we de vrouw voor het eerst: ze zit op de (hemelsblauwe) vloer van een kamer, gekleed in een felgele wijdvallende jurk (de zon!) – naast haar liggen een schapenvachtje (schapenwolk) en een boek dat is opgeslagen bij een foto van een vliegende meeuw. Het is een prachtig beeld, hemels, letterlijk, en het is moeilijk niet te geloven dat dit vooral niet mede is ontstaan doordat de vrouw zich volkomen heeft overgegeven aan de bijna lava-achtige zinderingen die te zien zijn in de kop misosoep in haar handen. Maar opnieuw sla je als toeschouwer aan het twijfelen. In wiens hoofd zit je eigenlijk: in dat van de vrouw, van de maker, van jezelf?
Je komt er niet uit. Maar dat wil je ook niet. Het beeld is te mooi.
Dat laatste is ook de grote kracht van deze film (die net zo goed Play within a play within a play had kunnen heten): Karhof slingert iedereen, zowel hoofdpersonen als toeschouwer, voortdurend heen en weer tussen ideeën en emoties, net zo lang tot niemand meer weet waar ie staat. Wat is hier nog echt? En als het niet echt meer is, wat is het dan? Juist doordat je er als toeschouwer heel goed van wordt doordrongen dat deze verschillen de twee hoofdpersonen wel eens uit elkaar zouden kunnen drijven, ga je des te meer nadenken over de kracht van schoonheid. Daarmee biedt Play within a play ook een krachtige hint naar het sublieme, het idee dat er vanuit gaat dat schoonheid zo groots en overweldigend kan zijn dat de menselijke geest zijn grip erop verliest. Misschien is dat wel wat er werkelijk gebeurt met Karhofs personages: voor hen is schoonheid zowel een inten- sivering van de werkelijkheid als een vlucht – en kunnen ze elkaar daar nog in vinden? Wie Play within a play heeft gezien beseft dat schoonheid zowel kan vernietigen als verbinden. Dat heeft hij zojuist intensief ervaren.