ALAN JOSEPH & LINDA BANNINK Noorderlicht
In het kader van Noorderlicht fotomanifestatie 2003 presenteert Sign van
7 september t/m 12 oktober 2003:
Alan D. Joseph: “Lineaire tijdsfotografie”, fotografie, interactieve nieuwe media, installatie
Linda Bannink: video-installatie
Een foto is a-temporeel, het legt een moment vast. In feite is er geen tijdsaspect aanwezig, het kan hooguit gesuggereerd worden. Alan D. Joseph en Linda Bannink begeven zich toch in dit grensgebied en brengen fotografie en tijdsduur bij elkaar. hun benadering daarbij is tegenovergesteld. Joseph gaat uit van een stilstaand beeld waarbij hij beweging (tijd) opzoekt. Bannink gaat uit van een bewegend beeld waarin ze stilstand zoekt (non-tijd).
Alan D. Joseph: “LINEAIRE TIJDSFOTOGRAFIE”
enkele reis Utrecht – Amsterdam
Multimediale installatie (staal, fotografie, nieuwe media) , 4,5 x 4,5 x 1,7 meter
Alan D. Joseph (Delft 1979) toont in zijn installatie “Lineaire Tijdsfotografie” één foto, afmetingen 12 meter bij 0,20 meter, van een complete treinreis van 20 minuten. De installatie/ foto heeft de vorm van een cirkel, waar de bezoeker in staat. Het perspectief in de foto is weg: voor- en achtergrond liggen in hetzelfde vlak. De werkelijkheid, hoewel gedeeltelijk geabstraheerd door de wijze waarop zij is vastgelegd, is nog wel herkenbaar, maar wordt anders waargenomen en ervaren. Uitgangspunt is namelijk het reizen zelf, waarbij snelheid en tijd helder verbeeld worden, zowel visueel als auditief. Het geluid is in zijn spectrale weergave gelijk aan het beeld.
In zijn installatie geeft Joseph de realiteit weer als een tijdsverdichting; de reis balt zich samen tot een gebeurtenis.
De bezoeker kan zelf met behulp van een apparaatje dat over de foto beweegt (scrollen) een moment uit de ‘reis’ isoleren, inclusief bijbehorend geluid, dat op en plek elders op een monitor te zien en te horen is.
“Onze zintuigen nemen slechts een klein gedeelte van de wereld om ons heen waar. Zo kunnen wij infrarood licht niet zien, ultrasounds niet horen en tijd niet voelen. Onze zintuigelijke waarneming is slechts één uit vele mogelijkheden die er zijn om een begrijpelijk en objectief beeld te geven van de werkelijkheid. ‘Lineaire tijdsfotografie’ biedt een tweede. tegen de binnenkant van een metalen ring is een twaalf meter lange ‘foto’ te zien die een treinreis van Utrecht CS naar Amsterdam CS …”
A. D. Joseph
Linda Bannink: video-installatie
Het tijdsaspect bij video is onontkoombaar. Echter door presentatie (geïsoleerd beeld), cameravoering (vast kader, vaste stand), onderwerp (geen verhaal) vergroot Linda Bannink (Alkmaar 1975) in haar video-installatie een fotografische manier van kijken. Ze registreert met a.h.w. met een video een uitgerekt moment van een niet geënsceneerde werkelijkheid. Minimale alledaagse gebeurtenissen eisen de aandacht op. De spanning van iets dat gebeurt, niet gebeurt of zou kunnen gebeuren bepaalt de ervaring (bv. vangt de reiger een vis? vliegt hij weg? doet de man in de deuropening iets? loopt de teckel naar hem toe of niet?). Simpele vragen lijken opeens belangrijk te worden. In de zin van spanningsopbouw (het wachten op een gebeurtenis) hebben de video’s effect op elkaar.
Bannink presenteert 7 video’s in een afgetimmerde ruimte waar alleen de beeldschermen zichtbaar zijn, wat de fotografische benadering en tegelijkertijd de aandacht voor kleine veranderingen en bewegingen versterkt.
“Mijn aandacht gaat uit naar de mij omringende wereld. Publieke ruimtes, straten, pleinen, het strand, parken zijn een bron van inspiratie. Niet alleen mensen en dieren, ook kleur en geluid van de omgeving spelen een belangrijke rol. Een straat is niet langer een straat, maar een bron van beeldmateriaal.
Ik werk voornamelijk met een videocamera. De cameravoering lijkt simpel, ik kies een standpunt, een kader en laat de camera verder niet of nauwelijks bewegen. Het zouden foto’s, stills kunnen zijn , maar binnen het uiterst precies bepaalde kader en tijdsbestek, gebeurt echter van alles, letterlijk in tijd. de spanning van iets dat gebeurt, of juist niet gebeurt of de spanning dat er iets zou kunnen gebeuren, interesseert me. wat de kijker te zien krijgt is een blik op de werkelijkheid, die niet geënsceneerd is, maar puur de bizarre situaties weergeeft, die ontstaan uit het onvermogen, de rust, de onrust en de machteloosheid van het alledaagse. Eenzame worstelingen worden tot gedeelde ervaringen. Soms absurd, soms om t lachen en tegelijkertijd om te huilen. Niet de ‘ondraaglijke’, maar ‘de loodzware lichtheid van het bestaan’.
de schijnbare toevalligheid van waar mijn blik op valt, zal ook voor de kijker gelden. Het publiek bepaalt wat het wil zien en voor hoe lang, maar hoeft niets te missen.”
(Linda Bannink)